mijn nachten

Mijn nachten zijn haast niet in taal te gieten deze dagen. Waar ik heenreis, wat ik zie. De stem die tot mij spreekt. De dromen die geen dromen zijn. Al nachten lang.

Het lichaam rust in de nacht. Maar de ziel nooit. Haar bestaan in de andere dimensies, andere frequenties is merkbaar in je slapende menszijn. 

Een nieuwe frequentie maakt mij al nachtenlang met regelmaat wakker. Vannacht, tot vier keer toe, gaat mijn lichaam ineens branden van deze onbekende energie en probeerde ik de slaap weer te vatten.

Ik tune niet verder in op deze energie. Maak er geen extra contact mee, dat houdt me alleen maar langer wakker. Het is er. Het is aan het integreren. En dat is alles wat er nu in de nacht mag gebeuren. Dus ik luister. Naar stilte. Adem het in, adem het uit. In de stilte van het hier en nu, in het donker, in bed, is alles rustig.

Ik word gebroken wakker. Alsof ik de marathon heb gelopen. Mijn benen zijn loeizwaar. Mijn oren suizen.

En terwijl ik met woorden vormgeef, aan een energie die ik nog niet kan plaatsen, stroomt opnieuw deze frequentie, deze warmte, door mijn hele lichaam. En drukt zich vervolgens verder uit, in tranen van herkenning.