mijn jongste zoon

Mijn jongste van 9 jaar. Ik schreef er laatst al een post over. Hoe de boodschappen bij hem binnenkomen en hem soms overprikkelen. Het is een thema deze maanden, er is iets gaande in zijn systeem. 

Hij geeft al jaren tekens en boodschappen door. Alleen nu, nu dat er zich op het moment nog meer aan het openen is, begint het hem zelf, in zijn 9-jarige zijn, ook op te vallen. Hij wordt zich ineens bewust van zijn gaves.

Zo is hij niet alleen meer gaan zien, en meer gaan voelen, maar ruikt hij sinds kort de geur van onze spirituele familie wanneer een van deze energetisch aanwezig is. 
Ook zijn helderhoren begint te ontwaken. Laatst vertelde hij weer over een stem. Deze keer had hij iemand horen gillen. Een meisje. Het viel hem op dat zijn broer die erbij was, het niet gehoord had. Maar hij vertelde het gewoon terloops, alsof het iets was wat ie op die dag gewoon had meegemaakt. Zonder emotie. 

En ik als moeder, hou het ook nuchter. Open. Zonder verwondering. Gewoon, het is. In de trant van: Dit ervaar jij. En alles kan en alles mag. En er zal zich wellicht nog veel meer aandienen en dat kan verwarrend zijn. Maar dat hoort erbij. Je doet het goed. En dit is hoe je er mee om mag gaan als je er effe geen zin in hebt. Beetje zo.

Deze ziel is oud. Heeft veel gereisd. Is wijs. Ik weet dat ie me nog maar een fractie vertelt van wat ie ervaart. En vermoedelijk is ie zich nog niet bewust van wat ie überhaupt allemaal ervaart.

Het is mijn taak als moeder zijn wereld open te houden. Een wereld die hij zelf mag ontdekken, waarin hij zich zelf ont-wikkelt, van mij is op dit vlak geen sturing nodig, alleen een gidsende hand. En zoals ik het nu voel, gaat ie werelden ervaren die ik zelf nog niet ken. Maar hij me vermoedelijk gaat tonen.