ik werd een spiegel voorgehouden

En zo vertrek ik. Uit Egypte. Zonder een enkel gesprek te hebben gehad met de channeler, de organisator van de groepsreis, die me verzocht niet meer deel te nemen aan de sessies. Ik werd gemeden en ontweken. Niet aangekeken. Niet gedag gezegd. 

Wat ík vertegenwoordig met mijn expressie, mijn activatie, mijn emoties van diep verdriet of van diepe ontroering, hoe ik de energie, het licht, mijn bewustzijn, door mijn lichaam laat stromen met mijn armen wijd, in overgave, is voor haar nog een te grote spiegel om in te kijken.

Het toont me, hoe spiritueel wij healers, channelers, spiritual mentors ook zijn, welke gave we ook hebben en uitdragen, velen van ons zijn vanuit andere levens, nog bang voor ons eigen licht, voor onze expressie. Een kanaal gaan belichamen waarin álles er mag zijn, roept een diepe herinnering op van afwijzing, waarin we de mond zijn gesnoerd, niet geaccepteerd zijn.

Ik kijk niet naar haar, maar naar mezelf. Waar hou jij je nog in, Es? En ik realiseerde me dat ook ík mijzelf nog niet volledig laat zien tijdens de sessies. Ja, ik ben authentiek, mezelf en toon al mijn emoties. Maar vaak genoeg komt er, tijdens het praten voor de groep, energie door mijn systeem en druk ik deze weg, terwijl deze op dat moment gewoon wil stromen, door mijn lichaam wil komen. Ik wil mijn armen spreiden, de ruimte in sturen, mijn taal spreken, mijn handen hun werk laten doen. Het veld verder aanzetten.

Ook werd ik een prachtige spiegel voorgehouden hoe ik zelf mijn groep draag. Het verwelkomen in mijn veld, de begeleiding en de nazorg. En vooral, welke expressie jij ook hebt, wat je ook maar voelt en hoe de energie door jou heen beweegt, het mag er allemaal zijn. 

Je bent welkom zoals je bent. 
En ik ben welkom zoals ik ben.