Haar overleden vader

Ze had geen idee, deze nuchtere dochter, toen ze aanbelde bij het huis van mijn moeder, dat de deur die open zou gaan, de deur was naar haar ontwaking. 

Mijn moeder was er niet. Ik stond er. Ik liet haar binnen, toen ze vertelde dat haar vader een week eerder was overleden. Ik kende hem niet persoonlijk, maar zijn prachtige foto’s wel. Zijn zwart-witte portretten van ons als kind, die al mijn hele leven in de gang hangen. Maar vooral ook de twee prachtige foto’s van mijn vader, als arts, genomen tijdens de bevalling, waar zij en haar broer ter wereld kwamen. Ze hangen sinds mijn jeugd in de praktijkkamer van mijn vader.

Terwijl ik haar de foto’s laat zien, voel ik haar vaders aanwezigheid. Ik vraag door. Over het overlijden. Ik vraag haar diep door te ademen en te voelen in haar lichaam. ‘Ik voel me helemaal warm worden’, en ze wijst naar haar hart. ‘Het is je vader’ zeg ik. Onze kelen spelen op als teken van energetische communicatie met hem. Het gesprek blijft nog een kwartier voortduren in de hal. Waarin allerlei vragen rondom het overlijden de boventoon voeren. En ze eindigt met: ‘Zou mijn hond dit hebben aangevoeld, hij reageerde zo anders dan normaal?’

Een dag later ontvang ik bericht. En een week later. En drie weken later. Niet alleen haar vader is zijn aanwezigheid gaan tonen via het electromagnetisch veld, ze begint tekens te zien. En boodschappen. En ook haar lichaam begint te ontwaken. “Ik lag in bed en dacht dat ik wakker was en zweefde omhoog.” Ze doet het niet alleen. “De hond legde zijn kop naast mij op het kussen.”