een activatie

Ik sta onder de douche. Ik was langer in bed blijven liggen na een vroege activatie vanochtend. Mijn halskettingen moesten af, niet wetend waarom dit gevoel zo sterk opkwam, maar het voelde ineens benauwd. Ik kon alleen midden in deze energetische toestand de slotjes niet open krijgen.

Nu stond ik de ochtend van me af te spoelen. Ik keek naar mijn naakte lichaam en uit het niets kwam weer de emotie op. Van diep. En weer de energie. Ik kon er niet omheen. Nu voelde ik ook een verkramping rond mijn solar plexus. Ik legde mijn hand erop, maar kromp ineen. Mijn benen voelden zwak. De energie dwong me op de grond te gaan zitten, op mijn knieën, voorover gebogen. In een vernederende positie haast, kijkend naar de grond.

En toen zag ik een beeld. Van mezelf. Vastgeketend aan mijn nek. Als een slaaf. Naakt. Vernederd. Machteloos. Gebroken wil. Door de pijn en emotie heen, probeerde ik de energie met mijn ademhaling door te laten stromen. Ik begon te spugen. 

‘Es, niet te diep. Ga niet te diep’. Ik roep mezelf tot de orde. Ik roep mijn emotie en energie een halt toe. Ik kom langzaam tot rust. Als ik daarna overeind kom, moet ik me vasthouden aan de kraan. Want alles draait. 
‘Ademen, Es. Zakken.’ De intensiteit is me teveel. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. De kettingen. Een voor een haal ik ze los. 

Ondertussen begin ik te twijfelen aan mezelf, wat ik fout heb gedaan. Waarom ik het zo ver heb laten komen. Maar ik deed niks fout. Het kwam op uit het niets. Om losgelaten te worden. Trauma uit een ander leven. Het verhaal is maar een verhaal. Ik ben hier. Nu. Veilig. De emotie mag eruit, de energie mag stromen. Ruimte mag gemaakt worden voor het belichamen van nieuwe frequenties.