ik zag mijn overleden vader

Ik sta op ‘t punt te vertrekken na een weekend bij mijn moeder. Ik loop langs de vijver naar de auto, maar blijf staan, zonder te weten waarom. Er is iets. Ook de katten, die elkaar haten, gedragen zich meteen anders. De ene loopt op de andere af en geeft haar een neusje.

Tegelijkertijd komt er een krachtige energie op in mijn lichaam. Ik ken deze energie maar al te goed, het is mijn vader die zich laat voelen. De kracht is zo sterk dat ik er echt even bij ga zitten, op t witte bankje voor t huis.

De tranen rollen als vanzelf uit mijn ogen. Niet van emotie, maar puur energetisch. Ik blijf mijn lichaam voelen, blijf zijn energie voelen en staar de tuin in. Het brandt vurig rondom mijn hartchakra.

Maar ineens zie ik op de plek, waar ik naar staar, een energie hangen. Als ik t ergens mee moet vergelijken, is het met stof dat dwarrelt in het zonlicht. Mijn mind neemt ‘t over. Zie ik ‘t nou goed? Nee, joh. Jawel, je ziet ‘t toch? Ja, ik zie ‘t toch echt. Mijn lichaam reageert ook. Meteen. En intens. Mijn hart gaat verder open, mijn armen spreiden zich. Tranen. Lichttaal. En ondertussen blijf ik contact houden met de energie. Blijf kijken. 

Minutenlang zijn we in verbinding. En dan, na een tijdje, lost ‘t op en zie ik de struiken zachtjes bewegen. Zoals de wind kan doen. Maar het is de wind niet. Het is mijn vader. Hij gaat weer. Er vallen bloemblaadjes naar beneden.

Dan zwakt de energie in mijn lichaam langzaam af en komt het tot rust. En ik besef me, dat twee nachten geleden hij als geest in mijn droom verscheen met de boodschap dat ik ‘m snel zou gaan zien.