gestuurd door een overleden dierbare

Ontving een bericht van iemand met een vraag over een sessie. Ik voel meteen dat hij gestuurd wordt, door een overleden dierbare. Ik voel ook een pull naar de lucht, in de wolken zie ik een man.

We chatten verder. De energie laat zich meer en meer voelen. ‘Je wordt gestuurd’ zeg ik, ‘door een vaderfiguur’. ‘Zal de vader van mijn vrouw zijn’ zegt ie, maar ik voel geen waarheid. 

De energie wordt sterker om mij heen. ‘Leeft jóuw vader nog?’ ‘Dat weet ik niet, er is al 25 jaar geen contact meer, maar ben wel bezig met mijn zoektocht naar hem’. 

Mijn hele gevoel wijst erop dat het zijn vader is. En ik voel ook verdriet. En beklemming. Ik loop naar de keuken en voel weer die pull naar de wolken en zie de eerste letter van mijn clients naam in de lucht. Ik weet nu zeker dat het om hem gaat en niet om zijn vrouw. Erboven hangt nu zelfs een gezicht. Ik maak een foto en stuur het aan hem door.

‘Ik voel in ieder geval dat deze persoon je wilt helpen om je vader/kind stukken te helen’. Hij antwoordt: ‘Maar hiervoor kom ik niet naar de sessie’. Ik glimlach en leg uit dat we hierin niet te kiezen hebben. ‘Kijk eens naar de foto, ga ademen en probeer zelf eens te voelen’. We sluiten daarna de chat. 

De woorden ‘ik ben zijn zoon en hij mijn vader’ blijven doorgalmen in mijn hoofd. En zijn vaders voornaam. Ik had ‘m al voorbij zien komen eerder op de dag.

Zijn zoektocht ging de afgelopen dagen verder. Maar vanochtend ontving ik bericht. 
‘Beste Esther, ik heb vandaag de bevestiging gekregen die jij zaterdag schetste. Mijn vader is inderdaad overleden’. 

Ik werd bij daarna bij hem en zijn vrouw thuis uitgenodig en kreeg een warm onthaal. en nog voor ik de kans kreeg om te gaan zitten en mijn jas uit te doen, worden de ervaringen van de afgelopen dagen gedeeld.

ik geef ruimte aan de stormvloed aan woorden die bewijs geven van de rollercoaster die ze achter de rug hebben.

de zoektocht naar zijn vader, onze chat die overging in een aanname dat zijn vader was overleden en zich via de energie in mijn lichaam liet voelen, de onzekerheid en vervolgens het bewijs van zijn overlijden.

als we gaan zitten aan de immense houten tafel met grote comfortabele stoelen(wat mij meteen laat zien hoe warm deze mensen zijn en hoe groot hun hart is) hoor ik hem zeggen dat er rust is
R U S T

‘de zoektocht is voorbij, ik weet nu dat hij niet meer leeft’ maar tussen de regels door lees ik dat er rust is omdat er een eind is gekomen aan een lange periode van pijn, van niet in elkaars nabijheid, van de scheiding van 25 jaar.

‘je vader wist dat je hem zocht en laat je via deze weg weten dat ie bij je is. welke pijn je ook met elkaar hebt doorleefd, hij is hier vanuit onvoorwaardelijke liefde’

hij voelt ‘t. ik zie het aan hem. ik voel ‘t ook. de tranen rollen aan beide kanten van de tafel.

hij zegt: ‘als ik er op een andere manier achter was gekomen, was ik in boosheid blijven leven. maar het feit dat ie mij via het spirituele opzoekt … ‘

ik schiet vol. ik besef me ineens wat voor impact dit heeft op zijn verdere leven, hoe deze ervaring hem verder brengt, in liefde, in hoger bewustzijn.

we nemen afscheid. eenmaal in de auto barst ik in huilen uit.

Lieve mensen, wat je band in het aardse ook was. Er wordt voor je gezorgd. Welke ervaringen je ook in dit leven met elkaar uit te wisselen had, te doorleven had. De pijn, de angst, het gebrek aan liefde. Het is nooit te laat deze stukken met elkaar te helen.